Woensdag 21 september 2016, een dag om nooit te vergeten voor mij. De dag dat mijn lichaam op slot ging!
Die dag vonden er sollicitaties plaats. Samen met mijn twee collega’s hakten we vrij vlot de knoop door wie we zouden aannemen. Een last viel van mijn schouders toen dat in orde was. Eindelijk zou er misschien een beetje rust kunnen komen in mijn werk, hoopte ik. Ik voelde me immers al weken (achteraf gezien maanden tot een jaar) heel erg moe, emotioneel en futloos met momenten. Mijn zaak kreeg de nodige aandacht en was steeds in orde, maar daarbuiten was ik leeg. Ik vermeed sociale contacten, ging nergens meer naartoe, verwaarloosde mijn gezin, mijn huishouden en mezelf. Na de werkuren lag ik volledig uitgeput te slapen in de zetel of in mijn bed. Op dat eigenste moment dat alles even in orde leek te komen, bleken al die emoties vrij te komen in mezelf. Het was alsof ik toen pas echt voelde wat ik al maanden ontkende voor mezelf.
Ik wilde niet zwak zijn, ik wilde mijn werk goed doen, ik wilde iedereen tevreden stellen... maar ik was zo moe. Ik sprak hierover met mijn twee collega’s en ze raadden me aan om een paar dagen rust te nemen. Toen hun bevestiging kwam dat het oké is om het even wat langzamer aan te doen, ben ik letterlijk in elkaar gezakt. Door mijn benen, lijkbleek op de grond. Iedereen ongerust natuurlijk. Sommige zaken kan ik me zelfs niet meer herinneren. Ik was op, ik kon niet meer, ik was leeg gegeven. Dat was het enige dat ik kon bedenken. Een collega heeft me thuis gebracht, maar daar herinner ik me niets meer van. Ik ben blijkbaar in bed gekropen, waar mijn partner me later gevonden heeft. Totaal overstuur. Enerzijds verschrikkelijk kwaad op mezelf, anderzijds verdrietig dat ik me zo alleen voelde staan (wat achteraf gezien deels ook kwam omdat ik niemand mijn kwetsbaarheid en gevoelens toonde). Maar vooral zo moe! Samen spraken we af om ’s anderdaags naar de huisarts te gaan om te kijken wat er aan de hand was.
Onze dokter was duidelijk: JIJ HEBT EEN BURN-OUT. Een mokerslag in mijn gezicht. Dat kon niet. Een burn-out was voor zwakke mensen, niet voor iemand als ik. Ik had jarenlang een basisschool geleid. Ik had drie jaar geleden eigenhandig een eigen bedrijf en een bijkomend gebouw letterlijk uit de grond gestampt met ondertussen al elf personeelsleden. Een fijne plek waar kinderen en ouders terecht konden voor opvang, raad en een babbel. Hoe kon ik nu als zwak bestempeld worden? Neen, ik was een doorzetter. Dat kon dus niet. Er moest iets anders aan de hand zijn. Bloed werd getrokken om eventuele andere oorzaken uit te sluiten. Maar ze was ervan overtuigd dat hier sprake was van burn-out omdat ik alle symptomen vertoonde volgens haar. Rust, externe begeleiding en tijd om te herstellen waren de behandeling.
Ze schreef me ziekteverlof voor, maar in mijn gedachten was het duidelijk: ik zou twee dagen thuis blijven en rusten, dan volgde het weekend nog en op maandag zou ik weer aan de slag gaan.
Natuurlijk was die gedachte een illusie en heeft mijn lichaam in de maanden die volgden duidelijk gemaakt dat er meer nodig was om te herstellen. Bovendien niet alleen lichamelijk terug naar boven klauteren, ook emotioneel was er heel wat aan te pakken. Want blijven doorgaan, verantwoordelijkheid nemen en dragen, groot plichtsbesef... kortom alle typische kenmerken van een oudste dochter, samen met een onveilige hechtingsstijl, deden me nu de das om. Ik was op, leeg gegeven. Vanaf dat moment MOEST HET ANDERS, want ik kon niet meer.
Jaren later kan ik zeggen, het IS heel anders. Ik ben nu de vrouw die ik in de kiem altijd al was. Niet perfect, maar zoveel meer zichzelf!
Dat gun ik jou ook. Kom zeker langs als mijn verhaal jou raakt en dan kijken we samen of ik ook jou kan helpen.
Dikke knuffel,
Ann
Reactie plaatsen
Reacties