“Je pijnlijke jeugd of één van je ouders loslaten, hoe doe je dat?” Deze klant viel destijds met de deur in huis tijdens haar kennismakingsgesprek.
“Hoe ga je ermee om als je als kind niet de ouder hebt gehad die je toen nodig had? Hoe neem je afstand van die ouder die je nu nog steeds meer pijn doet dan iets anders?”
Het antwoord dat ik haar gaf, is duidelijk niet hetgeen dat ze verwacht had.
“Het antwoord én het probleem liggen in jou, niet in je ouder.
Je ouder, je mama in dit geval, is wie ze is. Ze mag er zijn zoals ze is, met haar goede en minder goede kanten. Ze heeft dingen mooi en goed gedaan, en ongetwijfeld ook dingen fout. Net als elk mens is ze niet perfect. En trouwens, wat is goed of fout? Dat is voor elke persoon verschillend.
Maar het allermooiste, het allerbeste dat ze ooit gedaan heeft, is jou het leven geven. Jij bestaat door haar. En daarvoor alleen al mag je haar dankbaar zijn.”
Even wordt het stil en dan komt de weerstand om de hoek kijken. “Maar jij weet niet wat ze allemaal gedaan en gezegd heeft tegen mij. Ze keek soms maanden, jaren niet naar me om. Ze was er nooit als ik haar nodig had. Integendeel, ik diende vaak voor haar te zorgen of te zien dat alles in orde was voor mijn broers. Je hebt geen idee.”
Ze heeft gelijk, ik weet niet wat er gebeurd is én dat doet er ook niet toe. Ik hoef dat hele verhaal niet te kennen. Het gaat erover dat zij als volwassene nu anders mag kijken naar wat er toen gebeurd is. Of moet ik zeggen naar wat er niet gebeurd is, wat ze gemist heeft. En dat start met het erkennen dat je je moeder dankbaar mag zijn voor het leven dat ze je gegeven heeft, los van al de rest.
Tijdens de volgende sessies brengen we via opstellingen de relaties van haar gezin in beeld destijds als kind en nu als volwassene. We bekijken haar overtuigingen over zichzelf en haar moeder aan de hand van kaartjes. Haar emoties hierrond doorvoelen we stap voor stap via ademhalingsopdrachten. Ze leert het onderscheid te zien in wie zij is en wat van haar moeder is via een aantal confronterende oefeningen.
De laatste, moeilijkste opdracht is een brief schrijven aan haar moeder. Een brief die alles vertelt: haar behoeften, haar emoties, haar teleurstellingen, haar afgelegde weg… En toen kwam dit bericht:
“Na het schrijven van de brief aan mijn moeder gisterenavond, kwam er veel verdriet los in mij. Diepe en rauwe tranen huilde ik als kleine meid om het verlies en de aanvaarding van wat nooit zal zijn. Maar diezelfde tranen gaven ook opluchting. Ik voelde letterlijk ruimte vrij komen in mijn lichaam. En wat ik zelf niet voor mogelijk hield; ik kon uiteindelijk slapen, dromend van dingen waarvan ik nu besef dat ze mijn lichaam hebben verlaten omwille van het eindelijk toelaten van de pijn en het verdriet.
Deze ochtend bleef er alleen een letterlijk pijnlijk gevoel in mijn hart over. In een meditatie stuurde ik daarom veel liefde van mijn innerlijke kind én mijn volwassen persoon naar deze plek. Ik probeer te aanvaarden dat die pijn er is en er altijd deels zal zijn. Ik visualiseer hoe mijn hart stilaan het gat dicht dat er steeds was. Dit voelde warm en goed. Ik viel spontaan in een diepe slaap en werd uren later fris en helder wakker, iets wat lang geleden was, zeker zonder slaapmedicatie.
Ze zal de brief nooit zien, hij is puur voor mezelf geschreven om alles in perspectief te zien en dingen los te kunnen laten. Ik verwacht niets meer van haar. Zij, als persoon die ze is, zal mij nooit kunnen geven wat ik als mens nodig heb. Ze kan bovendien ook nooit het verleden over doen. Dus net dat alles probeer ik te aanvaarden.’
Ik voel me nu bij dit schrijven ook dankbaar voor jou die me de afgelopen tijd zo confronteerde met mezelf en dit duidelijk nog onverwerkte verlies. Het was niet makkelijk en een lang proces om dit alles in te zien, en vooral om de pijn echt toe te laten en te durven doorvoelen. Alleen helpt me dit echt verder in mijn groeiproces. En daar ben ik enorm blij om en dankbaar voor.”
En ik, ik kan alleen maar vol bewondering kijken naar de reis naar zichzelf die deze krachtige vrouw heeft afgelegd!
Liefs,
Ann
Reactie plaatsen
Reacties