“Ik kan precies niet meer stoppen met huilen, ik ween voor het minste”, zegt ze onmiddellijk wanneer ze mijn praktijk binnenkomt.
“Waarom vind je dat zo erg?” vraag ik haar want haar stem maakt onmiskenbaar duidelijk dat ze dit niet leuk vindt.
“Dat hoort toch niet, dat past niet, ik lijk wel een klein kind.” Ze heeft nog maar net haar voet over de drempel gezet en daar zijn ze al, haar eigen strenge oordelen. Ik kijk haar met mijn typische ‘meen je dat nu’ blik aan en ze beseft het. Haar overtuigingen worden zichtbaar, ook voor haarzelf.
Wenen vindt ze zwak, huilen lost niks op, dus ging ze maar door. Tot ze nu op 45-jarige leeftijd niet meer kan. Het is op. Ze kan het niet meer negeren, er moet iets veranderen.
“Waarom huilen baby’s?” vraag ik haar terloops.
“Omdat ze honger hebben, zich alleen voelen, pijn hebben, hun zin willen krijgen, aandacht nodig hebben,...”, haar antwoorden rollen vlot uit haar mond, zonder enige aarzeling.
“Waarom huil jij nu? Welk van deze dingen voel jij? Wat heb jij nodig” En dan komen de tranen, haar opgekropte tranen van maanden, jaren. Ze huilt stil en ingetogen. Het zijn tranen van diepe pijn, onvervulde verlangens en behoeften.
Net zoals bij kleine baby’s zijn er bij volwassenen verschillende manieren van huilen, al naargelang de pijn/behoefte. Stil en ingetogen, heftig en luid, met tranen of zonder tranen, met een dichtgeknepen keel... Ieder gevoel, elke emotie heeft een andere uiting en alles is goed.
“Die baby laten we niet huilen”, zeg ik haar, “we gaan kijken wat hij nodig heeft en proberen die behoefte te vervullen. Doe dit ook voor jezelf. Luister naar je tranen zodat je weet wat je nodig hebt zodat je dit voor jezelf kan realiseren. Die tranen wegdrukken of wegslikken zal het je op termijn alleen maar moeilijker maken. Luister naar je tranen, ween en voel ze.”
Elke traan wil gehuild worden,
of deze nu komt vanuit ontroering of verdriet,
dat maakt niet uit
Elke traan mag er zijn!
Wanneer je je verdrietig voelt en de tranen lijken niet te willen komen. Forceer dit niet met het te overdenken, blijf niet zoeken naar de reden. Je hoeft soms zelfs niet te weten waarom je verdrietig bent. Tranen zijn een ontlading van je lichaam om emoties en gevoelens los te laten. Je kan dit op verschillende manieren laten gebeuren als het niet lukt:
- Via een visualisatie/meditatie
- Via muziek (maak een playlist met liedjes die jou raken, zet deze lijst op bij dit soort momenten en huil die tranen die komen ongeacht waarover het lied gaat)
- Via schrijven (gewoon je pen neerzetten, niet denken en gedurende twintig minuten gewoon schrijven, niet denken, gewoon doen, alles kriskras door elkaar, niet denken, geen logica, gewoon gaan)
- Een droevige film waarbij je zeker en vast je tranen kan laten stromen.
Via eender welke activiteit die je rust geeft in je hoofd, zodat het stil kan worden om te horen wat je lichaam je wil vertellen, via tranen.
Luister liefdevol, geduldig en zacht zoals je ook naar een vriendin zou luisteren. Hou van jezelf.
Dikke knuffel,
Ann
Reactie plaatsen
Reacties