Je bent de oudste dochter, of je droeg/draagt die rol.
De sterke, de verstandige, de helper. Je hebt altijd voor anderen gezorgd.
En hoewel je je leven ogenschijnlijk goed op orde hebt — een job, gezin, sociaal leven —
ontbreekt er vanbinnen iets.
Herkenbaar?
Dan ben je niet alleen.
Ik werk al zes jaar met vrouwen zoals jij –
oudste dochters die zijn blijven doorgaan,
altijd voor anderen klaarstonden
en nu voelen: het is tijd voor mij!
In mijn BALANS-programma en familieopstellingen help ik je terug te keren naar wie jij écht bent.
Zonder maskers, zonder schuldgevoel.
Zodat jij weer mag leven vanuit jouw verlangen en niet vanuit plicht.
Ontdek hier verder hoe ik ook jou kan helpen!
Want je moet het werk zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen!
Voel je welkom. Hier is plek voor jou.
9 dingen waar oudste dochters tegen aan lopen
Pleasen
Je staat constant aan om te scannen of je niks vergeten bent of dat je nog iemand moet helpen. Want je voelt feilloos aan wat anderen nodig hebben, maar negeert ondertussen je eigen grenzen en noden. Je bent zo gewend om te zorgen, dat je amper nog weet hoe het voelt om zelf te ontvangen.
Druk in je hoofd
Het voelt druk in je hoofd. En bovendien loop je vaak vast in negatieve en strenge gedachten over jezelf. Je gedachten staan immers nooit stil. Je maalt, wikt, weegt. Over wat je gezegd hebt. Wat je moet doen. Of je het goed hebt gedaan. En meestal eindigt het met dezelfde conclusie: Ik had misschien beter... Je hoofd is een storm waar je maar moeilijk uit stapt.
Moeilijk grenzen stellen
Je vindt het moeilijk om "neen" te zeggen uit angst om anderen teleur te stellen.
Je agenda staat vol, je hoofd zit overvol, maar toch zeg je weer ‘ja’. Je bent bang om egoïstisch over te komen. Je wilt niemand kwetsen. En dus cijfer je jezelf opnieuw weg. Maar elke keer dat je dat doet, raak je een stukje verder van jezelf verwijderd.
Alleen voelen
Je hebt het gevoel dat niemand écht hoort of begrijpt wat je voelt. Je deelt je zorgen wel, maar merkt dat anderen ze snel relativeren. Dus houd je nu alles maar gewoon voor jezelf — omdat je het toch zelf moet oplossen.
En hoe meer je je best doet om sterk te zijn, hoe eenzamer je je voelt.
Perfectionisme
Je legt de lat torenhoog - want alleen dan voelen anderen (en jijzelf) dat jij de moeite waard bent. Je streeft daartoe naar controle. Naar het juiste. Naar nooit falen. Maar ondertussen put je jezelf uit. Je legt druk op je schouders die niemand van je vraagt — behalve jijzelf. En als het dan eindelijk ‘goed genoeg’ is… voelt het zelden écht als voldoening.
Schuldgevoel
Je gunt jezelf nauwelijks tijd om écht te ontspannen of te genieten.
Even op de bank zitten? Een avond niets doen? Genieten zonder iets ‘nuttigs’ te doen? Het lukt je zelden. Er is altijd iets wat nog moet. Je voelt je schuldig als je even niet presteert of zorgt. En dus hol je door, ook als je eigenlijk op bent.
Lage eigenwaarde
Je twijfelt snel aan jezelf. Je innerlijke stem is eerder kritisch dan liefdevol. Complimenten schuif je weg, fouten blijven lang hangen. Diep vanbinnen vraag je je af: Ben ik eigenlijk wel goed genoeg?
Eigen behoeften negeren
Je stelt beslissingen uit omdat je niet goed weet wat je zelf nodig hebt of wilt. Je bent zo afgestemd op de ander, dat je je eigen verlangens amper nog voelt. Kiezen is moeilijk — want wat als het niet klopt? Wat als iemand teleurgesteld is? Je leeft vooral op automatische piloot, terwijl je diep vanbinnen snakt naar richting en helderheid.
Moeite met echte verbinding
Je bent aanwezig, luistert, helpt — maar toch voelt het alsof je er niet helemaal bij hoort. Alsof er een muur staat tussen jou en de ander. Je deelt weinig over jezelf, laat zelden zien wat er écht in je leeft. Niet omdat je dat niet wil, maar omdat je het simpelweg niet gewend bent. Intimiteit voelt spannend. Kwetsbaar zijn is moeilijk. En dus blijf je op veilige afstand — ook al mis je diep vanbinnen echte nabijheid.
Ann Jannes, systemisch coach, Echt mezelf
Het is nu eindelijk tijd voor jou!
Tijd om te voelen wat jij nodig hebt.
Om ruimte te maken voor wie jij bent – onder alle lagen van ‘sterk zijn’.
Om weer te genieten van kleine dingen, te ademen, te spelen.
Want je verlangt ernaar…
– rust in je hoofd, zachtheid in je lijf
– keuzes maken zonder schuldgevoel
– je eigen grenzen kennen én bewaken
– niet meer hoeven presteren om je waarde te bewijzen
– lichtheid, plezier en doen wat jóu blij maakt
– te weten wie jij bent, los van wie je moet zijn voor anderen
– te genieten zonder iets te moeten verdienen
Zodat je kan zeggen:
“Dit ben ik. En dat is genoeg.”
Verhalen van mijn klanten
Marie
Marijke ligt naast haar partner in bed.
Zijn hand raakt de hare.
Ze glimlacht uit gewoonte, draait zich om, zogezegd moe.
Maar vanbinnen voelt ze zich ver weg.
Afgesloten. Verdwaalt.
Niet alleen in bed.
Ook in haar leven.
Ze lacht op familiefeestjes.
Werkt hard, zorgt, regelt alles.
Maar zichzelf tonen?
Ze weet niet meer hoe.
Wat wil ze? Wat voelt ze? Wat raakt haar?
Ze is het kwijt.
Al jaren.
Soms kijkt ze naar zichzelf in de spiegel en denkt:
Waar ben jij gebleven?
Intimiteit voelt als iets waarnaar ze verlangt,
maar ook bang is zichzelf echt te tonen.
Bang dat het teveel is.
Of te weinig.
Het patroon zit diep.
Als oudste dochter was ze diegene die sterk was. Die zorgde.
Haar emoties inslikte om anderen te sparen.
Die liever alleen worstelde dan iemand tot last te zijn.
Soms voelde ze zich verdrietig, boos, onzeker –
maar ze beet op haar tanden.
Niemand zag het.
En nu is dat masker nog altijd haar tweede huid.
Altijd 'oké'.
Altijd beheerst.
Altijd veilig.
Maar ze verlangt ernaar die muur te laten zakken.
Ze wil zichzelf tonen.
Niet alleen aan haar partner.
Maar ook aan haar kinderen, vrienden, en zichzelf.
Ze wil durven huilen, falen, twijfelen –
en voelen dat dat oké is.
Ze wil niet meer bang zijn voor afwijzing.
Ze wil weer voelen.
Niet enkel leven vanuit haar hoofd.
Maar ook vanuit haar hart.
Haar lijf. Haar ziel.
Ze weet:
Als ze echt verbinding wil…
moet ze zichzelf eerst durven ontmoeten.
Lisa
Lisa is moe.
Niet zomaar moe, maar tot in haar botten.
Ze lacht nog, maakt haar lijstjes, vinkt ze af.
Maar intussen voelt ze het: ze raakt zichzelf kwijt.
Ze weet niet meer wat ze zélf wil.
Ze twijfelt over elke keuze.
Ze voelt zich schuldig als ze even rust neemt.
Ze hoort zichzelf “ja” zeggen tegen anderen, terwijl alles in haar lijf eigenlijk “nee” roept.
Ze probeert sterk te blijven – zoals altijd.
Te doen alsof het allemaal wel meevalt.
Maar diep vanbinnen vraagt ze zich steeds vaker af:
“Wie zorgt er eigenlijk voor míj?”
Na vijf familieopstellingen in mijn Stiltehuis beseft ze
hoe automatisch ze altijd voor anderen klaarstaat.
Op haar werk. Thuis. In haar vriendschappen.
Hoe ze overal probeert te voorkomen dat er iets mis gaat.
Alsof ze verantwoordelijk is voor het geluk van iedereen.
En ook herinner ik haar aan het meisje dat ze ooit was.
Lisa was de oudste.
Als klein meisje wist ze precies wanneer ze er moest zijn.
Terwijl de andere kinderen van het gezin buiten speelden, voelde zij de stille verwachtingen van haar ouders:
"Jij weet als oudste beter."
Ze hielp mee in huis, zorgde voor haar zusjes, was rustig en braaf.
Ze deed haar best om het goed te doen – altijd.
Ze kreeg vaak te horen hoe flink ze was.
Maar wat ze écht nodig had, vroeg ze zelden.
Ze leerde dus onbewust al jong:
“Als ik sterk ben, komt het goed. Als ik zorg voor anderen, word ik gezien.”
En nu, jaren later, droeg ze die overtuiging dus nog steeds.
Haar lijf protesteerde daardoor en haar hart fluisterde een diep verlangen om even niet de verstandige te zijn.
Niet de helper. Niet de stabiele. Maar gewoon... Lisa.
Dorien
Dorien is altijd een sterke vrouw.
En dat begon al lang geleden.
Als oudste thuis nam ze al jong verantwoordelijkheid op zich: ze dweilde de vloer, deed de afwas en troostte haar broertje als haar ouders te veel met hun eigen zorgen bezig waren.
Ze leerde zichzelf: “Als ik het niet doe, wie dan wel?”
En dus ging ze door. Altijd maar door.
Nu, jaren later, staat Dorien nog steeds voor iedereen klaar.
Op haar werk neemt ze taken over.
Thuis regelt ze alles.
In vriendschappen luistert ze, geeft ze, maar ontvangt ze zelden.
Altijd verantwoordelijk. Altijd bezig met zorgen, oplossen, geven.
Maar de laatste tijd merkt ze dat de energie langzaam wegzakt.
Ze voelt zich leeg. Soms verdrietig, zonder precies te weten waarom.
Haar lichaam is moe. Haar hoofd overvol.
En steeds vaker fluistert er iets vanbinnen:
"Nu is het mijn beurt. Ik heb altijd voor anderen gezorgd… nu mag ik voor mezelf kiezen."
Maar hoe doe je dat, als je het nooit geleerd hebt?
Hoe zeg je ‘nee’ zonder schuldgevoel?
Hoe ben je stil, zonder je ongemakkelijk te voelen?
Hoe leer je opnieuw te zijn — in plaats van alleen maar te doen?
Een oudste dochter...
Misschien herken jij jezelf in haar, als oudste dochter zijnde
of als een dochter die die plek heeft ingenomen.
Misschien voel jij ook dat het tijd is.
Tijd om even stil te vallen.
Om te ontdekken wie jij bent – los van verwachtingen, rollen en moeten.
Er is een plek waar je dat mag doen.
In je eigen tempo.
Waar het niet gaat om presteren, maar om thuiskomen.
En als jij voelt: "Ja, dit ben ik" —
weet dan dat je welkom bent.
Review van Echt Mezelf - Systemisch coach Ann Jannes - familieopstelling
Door lise hillen - oudste dochter
Ann is een geweldige systemisch coach. Ze creëert meteen een veilige sfeer en weet precies wat nodig is. Ze weet de juiste vragen te stellen om tot de kern te komen. Ik ben ontzettend blij met haar begeleiding!
Wil je graag een afspraak maken of heb je een vraag voor me, bel me of stuur me gerust een bericht. Of als je liever een mailtje stuurt, dan kan dit uiteraard ook. Of klik op de knop hieronder, maak rechtstreeks jouw afspraak voor een familieopstelling.
Echt Mezelf
Binnengoor 12, 2235 Hulshout
Ondernemingsnummer: BE0760.685.084